Toen, inmiddels een halve eeuwigheid geleden, op HomeRecords het album “Radea” onder de groepsnaam Chroma verscheen, kregen we een eerste indicatie van wie Ingrid Weetjens was en zou gaan worden: een heuse zangeres, die net zo makkelijk jazz als pop aan de man weet te brengen en die over een stem beschikt, waar je alleen maar jaloers op kunt zijn. Sindsdien zette ze die vaststelling nog kracht bij met haar “Letras do Brasil”, “Ruby” en vooral “drift”, waarin ze aan de slag ging met teksten van onder andere Dirk De Wachter, die zij zong en waar heel mooie choreografieën aan gekoppeld werden.

Ingrid Weetjens is, met andere woorden, een dame met een heel brede interesse én daarenboven iemand, die al eens durft na te denken over Het Leven. Van opleiding is ze Master in de jazz-zang -bij leraars als David Linx en Kris Defoort zit je uiteraard gebeiteld- en, zoals we dat wel eens vaker zien gebeuren, krijg je in die opleiding de goesting mee om andere genres te gaan verkennen, iets wat ze ook op deze plaat -zelf heeft ze het steevast over “projecten”- laat horen.

De omkadering is breed: Koen Geudens, bij lezers van kleine lettertjes bekend van werk met Tensfield, The Baboons en Howlin’ Bill, speelt een flinke rol op toetsen,vaste kompaan Lionel Beuvens drumt, al wordt hij daarin geassisteerd door producer Joes Brands, die sporen naliet bij Admiral Freebee, Slongs en Shakedown Tim, om slechts die te noemen. Lara Roseel, de bassiste, heeft dan weer een pedigree die leidt langs Jan Swerts, Helder en And They Spoke in Anthems en de trompet van Sam Versweyveld was de voorbije jaren te horen op zowat alles wat uit Leuven en wijde omgeving een trompetklank bevatte.

Dat zijn waarlijk namen, waarmee je naar buiten kunt komen en de vijf songs van deze EP zullen, zo dunkt me, kunnen rekenen op enige airplay op onze nationale zender. Althans, dat zou moeten, want dit plaatje bevat een mooie staalkaart van de kracht van de zangeres, die Ingrid is en haar songs, die passen in dat ene project dat vernoemd werd naar de NASA-satelliet die, op de dag dat Ingrids dochter geboren werd, rakelings langs de aarde scheerde.

De teksten worden bijgeleverd -ze vergen weliswaar enig ontcijferwerk voor oude ogen als de mijne, maar ze werken verhelderend voor iemand als ik, die altijd weer naar de muziek van een song en naar de opbouw luistert. De manier waarop de nummers ineen geknutseld werden, of althans het resultaat van dat knutselwerk, kan ik nergens minder dan indrukwekkend noemen: vanaf die geweldige stem, over de te verwachten schoonheid op trompet en het fraaie ritmewerk…het wordt allemaal heel knap omgeven door het toetsenwerk en de songs vormen als het ware kleine muzikale cadeautjes in feestverpakking: nu eens dromerige pop, dan krachtige jazz, of introverte indie: het zit er allemaal in. De vooruitgeschoven tracks “Dirt” en “All in Good Times” kende u misschien al van de radio, maar de overige drie zijn evenzeer de moeite waard. Nochtans -ik kan het niet helpen- heb ik zelf een lichte voorkeur voor afsluiten “Struggle”, een nummer waarin alles waarover ik het hierboven had, samenkomt in drieënhalve minuut.

“Destination Unknown”? Ik denk dat die titel maar deels klopt, want Ingrid Weetjens weet volgens mij maar al te goed waarheen een plaat als deze haar zal voeren… Over enkele maanden kan, zo denk en hoop ik toch, niemand nog zeggen dat hij nooit van Juno gehoord heeft !

(Dani Heyvaert)